Aile katılımı konusundaki çalışmalar, birçok disiplin için yenidir ve bu alanın büyütülmesine ihtiyaç vardır. Bunu yapabilmenin yolu, yeni araştırmacıların ilgili literatürü anlayabilmelerinden geçmektedir. Dahası aile katılımı konusundaki çalışmaların mevcut durumunun belirlenmesi ve etkili çalışmaların hangileri olduğunun ortaya çıkarılması gerekmektedir. Bu kapsamda araştırmada, 2000-2020 yılları arasında WoS veri tabanında yer alan aile katılımı konusundaki yayınların bibliyometrik analizinin yapılması amaçlanmıştır. Veri kaynağı olarak 383 doküman ele alınmıştır. Aile katılımı konusundaki yayınların alıntı eğilimleri, yazar, kaynak, kurum ve ülkeler bakımından analiz edilmiştir. Ayrıca yayınlarda öne çıkan anahtar kelimler tematik yapısı da tanımlanmıştır. Bulgular, ilk olarak, Fan & Chen’in (2001) dökümanının diğer çalışmları besleyen bir konumda olduğunu göstermiştir. İkinci olarak, atıf ortalamasına göre en yükek ölçüde diğer yayınlara katkıda bulunan kaynağın “Child Development” olduğu bulunmuştur. Üçüncüsü, Kanada ve Yeni Zellanda kökenli yayınların ortalama atıf sayısı bakımından diğer ülkelerden daha fazla öne çıktığı ve bu ülkelerin daha etkili yayınlar yaptığı saptanmıştır. Dördüncüsü, “California State University” kökenli aile katılımı yayınlarının ortalama atıf sayısı bakımından, diğer üniversitelere göre daha fazla öne çıktığu bulunmuştur. Beşincisi, “Kathleen V. Hoover-Dempsey” ve “Joan M. T. Walker” isimli araştırmacıların, ortalama atıf sayısı bakımından, diğer yazarlara kıyasla öne çıktıkları görülmüştür. Son olarak “parental involvement” anahtar kelimesinin, diğer anahtara kelimelere göre yayınlarda daha fazla öne çıktığı ve en fazla bağlantı gücüne sahip kelime olduğu anlaşılmıştır. Sonuç olarak bu çalışma, akademisyenler ve uygulayıcıların aile katılımı konusunda etkili çalışmalar oluşturabilmeleri için önemli çıkarımlar sunmaktadır.

Bu çalışmanın amacı on birinci sınıf tarih dersi uluslararası ilişkilerde denge stratejisi ünitesini müzede işlemenin öğrencilerin akademik başarılarına ve tarih dersine yönelik tutumlarına etkisini tespit etmektir. Araştırmada ön-test son-test kontrol gruplu deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubu, Kars ili merkezinde bulunan bir lisede 2017-2018 eğitim-öğretim döneminde öğrenim gören 11-A ve 11-B sınıflarındaki öğrencilerden oluşturmaktadır. Deney ve kontrol gruplarını belirlemek amacıyla yansız atama yöntemi ile kura çekilerek şubelerden biri deney grubu diğeri kontrol grubu olarak belirlenmiştir. Kontrol grubuna sınıfta ders anlatılırken, deney grubuna ise Kafkas Cephesi Harp Tarihi Müzesi’nde ders anlatılmıştır. Araştırmada, gruplarının ABT ön-test son-test puanları arasında farkın olup olmadığını belirlemek amacıyla elde edilen verilerin analiz işlemleri için “t” testi kullanılmıştır. Çalışmadan elde edilen bulgular ışığında sonuçlar değerlendirildiğinde, öğrencilerin akademik başarıları açısından deney grubu lehine anlamlı bir fark görülürken, tarih dersine yönelik tutumlarında deney ve kontrol grubu arasında anlamlı bir fark görülmemiştir.

Bu araştırmanın amacı beden eğitimi ve spor öğretmen adaylarının eğitsel oyun oynatma öz yeterliliklerinin sosyo-demografik değişkenler açısından değişimini incelemektir. Bu çalışma genel tarama modelinde tasarlanmıştır. Çalışmanın örneklemini Kafkas Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor yüksekokulu beden eğitimi ve spor öğretmenliği bölümünde farklı sınıf kademelerinde öğrenim gören 111 öğretmen adayı oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak 11 madde ve 3 faktörlü Eğitsel Oyun Oynatma Öz Yeterlilik Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde Aritmetik ortalama, standart sapma ve MANOVA testleri kullanılmıştır. Araştırma sonucu elde edilen bulgular incelendiğinde, beden eğitimi ve spor öğretmen adaylarının eğitsel oyun oynatma konusunda öz yeterliliklerinin yüksek olduğu ancak uygulama konusunda öz yeterliliklerinin ölçeğin diğer boyutlarına göre daha düşük olduğu sonucu elde edilmiştir. Araştırmanın diğer bir alt probleminde öğretmen adaylarının eğitsel oyun oynatma ile cinsiyetleri arasında istatistiki açıdan anlamlı bir fark bulunmadığı ancak kadın öğretmenlerin öz yeterlilik puan ortalamalarının erkek öğretmen adaylarına oranla daha yüksek olduğu sonucu elde edilmiştir. Son olarak öğretmen adaylarının eğitsel oyun oynatmaya yönelik öz yeterlilikleri ile sınıf değişkeni arasındaki ilişki incelendiğinde ise oyun oynatma öz yeterlilikleri ile sınıf değişkeni arasında istatistikî açıdan anlamlı bir fark bulunmadığı sonucu elde edilmiştir.

Beden eğitiminin eğitim ve öğretimde önemli bir yeri vardır. Sağlıklı zihin ve vücut çocuğun gelişimi açısından önemlidir. Beden eğitimi ve spor çocuklara hareket olanağı sağladığı için çocuklar hem oyun boyutlu öğrenirler hem de spor yaparak gelişirler. Oyun çocuğa verilmek isteneni zahmetsiz şekilde sunar. Oynayarak öğrenen çocuk oyunun içerisinde aktif ve dışa dönük olur. Gelişim açısından farklı kazanımlar sunar ve eğitsel oyun yaşam boyunca devam eder. Yapılan bu araştırmanın amacı beden eğitimi ve eğitsel oyunlar ile ilgili hazırlanan makalelerin incelenmesidir. Bu araştırmada doküman inceleme analizi yapılmıştır. Toplam 21 makale incelenmiş ve bu makaleler 2007-2020 yıllarını kapsamaktadır. Beden eğitimi ve eğitsel oyunlar ile ilgili yazılan makaleler incelendiğinde bu konu ile ilgili en çok 2020 yılında makale yazıldığı görülmüştür. Yapılan incelemelerde beden eğitimi ve eğitsel oyunlarla ilgili konu dağılımı oyun kapsamı, fiziki etkinlik, öğrencilerin geleneksel oyuna ve dijital oyunlara karşı algıları, bilişsel ve sosyal gelişim, öğrencilerin spor ve oyun alışkanlıkları, ritim ve oyun temelleri gibi konulardır. Genel olarak fiziksel eğitim ve oyun temaları işlenmiştir. Beden eğitimi ve spor dersiyle eğitsel oyunlar harmanlandığı zaman çocukların çabukluk, çeviklik, kavrama gibi özelliklerinin geliştiği görülmüştür. Sonuç olarak beden eğitimi ve spor derslerinde eğitsel oyunlara verilen önem artmıştır. Eski zamanlardan günümüze oyunun öneminin çocuğun üzerinde olumlu etkiler bıraktığı görülmüştür. Oyunla öğrenen çocuk öğrendiği bilgiyi kolay kolay unutmamaktadır. İncelenen makalelerde de görüldüğü gibi oyun temelli öğretimin önemi büyüktür.

Bu araştırmanın amacı Türkiye’de çocuk haklarına yönelik 1998-2020 yılları arasında yapılan yüksek lisans ve doktora tez çalışmalarının incelenmesidir. Araştırma verilerinin elde edilmesinde doküman inceleme tekniği kullanılmıştır. Bu çalışmada 25 tane yüksek lisans, 7 tane doktora tezi olmak üzere toplamda 32 tez çalışması incelenmiştir. Bu konudaki tezler; yayınlanma yılı, tez danışmanlarının unvanı, çalışmaların lisansüstü eğitim düzey türü, çalışmaların konu alan dağılımı, çalışmalarda tercih edilen araştırma yaklaşımı, çalışmalarda kullanılan veri toplama araçları açısından incelenmiştir. Araştırma bulguları, frekans ve yüzde şeklinde tablolar halinde ifade edilmiştir. Çalışma sonucu, çocuk hakları konusunda yürütülen lisansüstü tezlerin en çok 2019 yılında yapıldığı ve çocuk hakları konusunda yürütülen tezlerin çok büyük bir kısmının Dr. Öğr. Üyesi seviyesindeki öğretim üyeleri tarafından yürütüldüğü belirlenmiştir. Bu sonuca ek olarak çocuk hakları konusunda yürütülen yüksek lisans ve doktora tez çalışmalarının incelenmesin de büyük bir çoğunluğunun yüksek lisans düzeyinde olduğu belirlenmiştir. Yürütülen lisansüstü tezlerin konu alanı dağılımları incelendiğinde, tezlerin büyük bir kısmının çocuk hakları eğitimi, ihmal ve istismar açısından çocuk hakları ve medyada çocuk hakları konuları üzerine yoğunlaştığı ancak din boyutunda çocuk hakları, çocuk haklarına yönelik tutum çalışmaları ve ailede çocuk hakları konularının ise daha az çalışılan konular olduğu belirlenmiştir. Sonuç olarak kullanılan veri toplama araçları değişkeni açısından incelendiğinde yürütülen tezlerde en fazla anket en az ise gözlem tekniği kullanılarak verilerin toplandığı belirlenmiştir.

Oyun, bebeklikten itibaren insan yaşantısının bir parçası olan ve zaman içinde biçim değiştirerek varlığını sürdüren bir etkinliktir. Doğduğumuz andan itibaren oyun oynamaya başlarız. Hayatı ilk tanıma ve öğrenme süreci oyunla başlar. Oyun yaratıcılıkla eş anlamlıdır ve insandaki yaşam dürtüsüdür. Bu nedenle oyun oynama sadece çocuklukta yaşanan ve yetişkinlik döneminde biten bir süreç olarak görülmemelidir. Eğitimde tıpkı oyun gibi yaşam boyu devam eden bir süreç olarak tanımlanmaktadır. Dolayısıyla, erken dönemlerden itibaren insan hayatının parçası olmaya başlayan oyunun ve eğitimin yolları sıklıkla kesişmektedir. Bu çalışmanın amacı; oyun ve eğitim arasındaki ilişkinin, geçmişten günümüze gelen görüşler doğrultusunda, insanın doğasını ve gelişimsel özelliklerini dikkate alarak incelenmesidir. Bu çalışma “Neden eğitsel oyun”  sorusuna yanıt aramakta ve  eğitsel oyunun eğitimdeki yerine dikkat çekmek amacıyla yapılmıştır. Okullardaki beden eğitimi derslerinin ve oyunların  boşa harcanan zaman kaybı olarak görmememiz gerektiği vurgulanmıştır. Eğitsel oyunların çok çeşitli avantajlarının yanı sıra dezavantajlarının da bulunduğu ve her çocukta aynı etkiyi bırakamayacağı belirtilmiştir. Eğitsel oyunların eğitim sistemi içerisinde daha fazla kullanılmasının gerektiği belirtilmiştir. Öğretmenlerin, antrenörlerin, aile bireylerinin daha aktif rol alması gerektiği ve sadece rehber değil aynı zamanda oyun arkadaşı olması gerektiği vurgulanmıştır. Bu doğrultuda bedensel, sosyal, duyuşsal, bilişsel ve psikomotor gelişim alanlarını destekleyecek, etkili öğrenme ortamını sağlayabilecek, çocuklara en doğal öğrenme yolunu kazandıracak olan oyun kavramı büyük önem taşımaktadır.